1955
Gedenkboek
75 jaar RijksHBS
blad 28
van andere scholen. Zulk een sfeer moet geschapen worden, niet door de eenling of door enkelen, doch door de spontane medewerking van alle betrokkenen.
Hierbij denk ik b.v. aan de voetbalwedstrijden: leerlingen-leraren. Dit was steeds een prachtig begin voor een gezellig "na afloop". Ja hoor, vele leerlingen geloven het niet, doch "leraren zijn ook (maar) mensen".
En dan die match tegen de leraren van het St. Thornascollege. Daar zat iets van beroepsvoetbal in n.l. het aantal toeschouwers. Doch ook verschillende spelers hadden een bepaalde eigen taktiek. Zo heb ik nog een foto van onze keeper, ons aller v. d. Vliet uit Maastricht, terwijl hij zich achter de doelpaal verschuilt: "omdat die ellendige bal zo verdraaid dichtbij was".
En (nu even schelden op de tegenpartij) die mijnheer Frissen, die maar dacht, dat hij doelpunten kon maken met dóórtrappen. Hij heeft lekker nog weken lang met een ontveld been moeten "lessen". Maar "gelest" is er toen ook, reeds direct na afloop, en behoorlijk. Waarschijnlijk beter dan bij de professionals.
Werd later niet, natuurlijk door boze tongen, beweerd, dat in een café het bier zo snel getapt werd, dat de kraan warm liep. Maar enfin zo ging dat. En ik weet dat ik kan zeggen met wat weemoed: "Zo gaat het nog". En juist dat weemoedige gevoel van "er niet meer te zijn", deel ik, naar mijn vaste overtuiging, met de grote meerderheid der oud-leraren en oud-leerlingen. Doch juist dat gevoel houdt het grootste compliment in voor de school, en met een variatie op: "Zij moge groeien en bloeien" zou ik het liefst zeggen "Zij moge zo blijven".
COEN BONGAARTS,
Roermond.
Hierbij denk ik b.v. aan de voetbalwedstrijden: leerlingen-
En dan die match tegen de leraren van het St. Thornascollege. Daar zat iets van beroepsvoetbal in n.l. het aantal toeschouwers. Doch ook verschillende spelers hadden een bepaalde eigen taktiek. Zo heb ik nog een foto van onze keeper, ons aller v. d. Vliet uit Maastricht, terwijl hij zich achter de doelpaal verschuilt: "omdat die ellendige bal zo verdraaid dichtbij was".
En (nu even schelden op de tegenpartij) die mijnheer Frissen, die maar dacht, dat hij doelpunten kon maken met dóórtrappen. Hij heeft lekker nog weken lang met een ontveld been moeten "lessen". Maar "gelest" is er toen ook, reeds direct na afloop, en behoorlijk. Waarschijnlijk beter dan bij de professionals.
Werd later niet, natuurlijk door boze tongen, beweerd, dat in een café het bier zo snel getapt werd, dat de kraan warm liep. Maar enfin zo ging dat. En ik weet dat ik kan zeggen met wat weemoed: "Zo gaat het nog". En juist dat weemoedige gevoel van "er niet meer te zijn", deel ik, naar mijn vaste overtuiging, met de grote meerderheid der oud-
Roermond.
